A lingua de signos é a vía de comunicación a través de xestos que empregan as persoas con discapacidade auditiva ou complicacións na fala. Estas últimas soen estar asociadas a algún problema auditivo previo. En canto á súa lexislación, en España contamos ca Lei 27/2007, do 23 de outubro, pola que se recoñecen as linguas de signos españolas e se regulan os medios de apoio á comunicación oral das persoas xordas, con discapacidades auditivas ou xordocegas. Esta lei garante a asistencia dun intérprete de lingua de signos para situacións como acudir ó médico, trámites oficiais, xuízos etc.
Esta lingua coñécese cas siglas LSE en España e consiste nun sistema de xestos e expresións visuais feitos a maioría deles cos dedos e cas mans. A lingua de signos a través dos xestos e da vista serve para facer posible a comunicación entre as persoas que presentan dificultades para comprender a linguaxe oral na cal a comunicación se realiza a través da voz e do oído. Os inicios do emprego deste sistema de comunicación datan do século XVII. No caso das persoas con problemas de xordeira e de cegueira, os xestos adoitan ser táctiles, isto é, realizados na palma da man; o que recibe o nome de sistema dactilolóxico.
En canto á universalidade da lingua de signos, non existe unha como tal, xa que cada país emprega unha lingua de signos rexida por normas propias. En España contamos ca lingua de signos española e tamén ca catalá.
Anos atrás, o coñecemento da lingua de signos pertencía a uns poucos pero na actualidade son cada vez máis as persoas que se interesan polo aprendizaxe desta lingua tan especial. Xa sexa por necesidade dado que algún coñecido ou familiar padece patoloxías auditivas, por respecto cara esas persoas cas que te poidas atopar e precisen desa vía de comunicación ou, tamén, por cuestións laborais. A figura do intérprete de signos está, afortunadamente, cada vez máis normalizada en diferentes contextos e pode ser unha moi boa saída laboral.